Harlads saga Hárfagra napisana została przez Snorriego Sturlusona i opisuje dzieje króla Haralda Pięknowłosego (znanego również z historii i innych sag jako Harald Lúfa). Harald żył w latach 855-933. Przez mediewalistów uznawany jest za pierwszego króla Norwegii. Panował w latach 872-930. Saga została napisana trzy wieki po śmierci bohatera, pozostawia zatem wiele wątpliwości co do autentyczności przedstawionych w niej wydarzeń.
Harald przejął tron norweski po swoim ojcu, Halfdanie Czarnym. Było to kilka prowincji w Vestfold, i to dość rozsianych. Będąc jednak nieustraszonym wojownikiem i człowiekiem czynu, postanawia zjednoczyć całą Norwegię. Hola… hola… Poznaje niewiastę, Gyðę, która zgadza się wyjść za niego pod warunkiem, że panował będzie w całej Norwegii. Tak więc wszystko zaczyna się od miłości. Przy okazji tego postanowienie, postanawia także nie ścinać włosów.
Pierwsze zwycięstwo odniósł w 866 roku i wtedy przyłączył do swej krainy pierwsze nieduże królestwo. Zdobywał je po kolei, aż wreszcie po wygranej bitwie na Hafursfjörd, ogłosił się królem całej Norwegii. Z jednej strony rządził twardą ręką, zabrał szlachcie ich włości, z drugie dokonał podziału administracyjnego kraju. Największe jednak niebezpieczeństwo groziło mu z zewnątrz. Jednocząc Norwegię narobił sobie bardzo wielu wrogów, którzy uciekli z kraju na Orkady, Szetlandy, do Islandii… Dlatego zapędzał się czasem w pogoni za wrogiem na Wyspy Owcze, Hebrydy, Orkady, Szetlandy.
Pierwsze dwadzieścia rozdziałów sagi to opis młodości Haralda i jego walki o panowanie nad Norwegią, a pozostałe stanowią opis waśni między jego synami. A miał ich sporo. Różne źródła podają, że od jedenastu do dwudziestu. Dwunastu z nich było królami, w tym dwóch w zjednoczonej Norwegii: Eryk Krwawy Topór (znany nam choćby z Egli) i Hakon Dobry. Choć z drugiej strony w skaldycznym poemacie Hákonarmál mowa jest o tym, że kiedy Hakon Dobry trafił do Valhalli, spotkał tam ośmiu swoich braci.
W każdym razie według Heimskringli Harald Pięknowłosy miał 21 dzieci.