Magnus I Dobry (1024-1047) panował w Norwegii od 1042 roku. Kiedy w roku 1028 jego ojciec Olaf Święty stracił władzę w Norwegii, Magnus wyjechał wraz z nim na wygnanie. Najpierw na Ruś, do Nowogrodu, po to by ostatecznie znaleźć się na dworze Jarosława Mądrego. Pozostał tam do 1035 roku, kiedy to po śmierci króla Knuta Wielkiego norwescy możnowładcy wezwali go do kraju, by przejął władzę królewską. Korzystając z powszechnego niezadowolenia norweskich możnowładców i ich wsparcia, wygnał z kraju Sveina, syna Knuta. Następnie sprzymierzył się z królem Szwecji. Wspólnie zaatakowali Danię. Hörda-Knutowi, władcy Danii udało się jednak odeprzeć ich napaść. Królowie zawarli między sobą układ, że w razie bezpotomnej śmierci jednego z nich, drugi odziedziczy jego królestwo. Pierwszy umarł Hörda-Knut i Magnus przyjął tytuł króla Danii. Z takim obrotem spraw nie chciał się pogodzić Sveinn, krewny Knuta Wielkiego i wystąpił zbrojnie przeciwko Magnusowi. Ten jednak zdołał go dwukrotnie pokonać i przegnać do Szwecji. W 1046 Magnus planował napaść na Anglię. Chciał wykorzystać słabość króla Edwarda i wskrzesić imperium Knuta Wielkiego. To mu się jednak nie udało.

format mobi

format epub

format pdf