Hakon był najmłodszym synem króla Haralda Pięknowłosego. Urodził się w 920 roku w Hördaland w Norwegii między 915, a 920 rokiem. W dzieciństwie został oddany na wychowanie angielskiemu królowi Adalsteinowi. Tam też został ochrzczony, co nie pozostało bez wpływu na jego dalsze losy i sposób, w jakim rządził Norwegią. Dowiedziawszy się o śmierci ojca w 934 roku wrócił do kraju i podjął walkę ze swym bratem Erykiem Krwawym Toporem. Udało mu się wygnać Eryka z kraju w 945 roku, ale w zamian musiał iść na wielkie ustępstwa wobec swoich poddanych. Nie udało mu się przejąć całkowitej władzy w Norwegii, musiał dzielić się nią z jarlami. Poddani niezadowoleni byli również z tego, że usiłował wprowadzić w kraju chrześcijaństwo. Ponieważ jednak był człekiem roztropnym, nie uczynił tego.
Eryk Krwawy Topór zmarł w Anglii w 955 roku, ale wówczas jego synowie ze zdwojoną energią zaczęli podszczypywać Hakona. Systematycznie najeżdżali Norwegię i wreszcie Hakon im uległ w bitwie pod Fitje (w roku 960 lub 961).