Saga Magnusa Ślepego i Haralda Gilliego to kolejna część opowieści o królach Norwegii. Magnus IV Ślepy (1115-1139). Magnus był jedynym synem króla Sigurda. Pod koniec panowania Sigurd, nie będąc w pełni władz umysłowych, stracił tron na rzecz Haralda Gilliego. Po śmierci Sigurda jego syn Magnus i domniemany brat Harald podzielili między siebie kraj. Każdy władał swoją połową. Wkrótce jednak zaczęli z sobą walczyć.Zrazu to Magnus był górą i udało mu się nawet wypędzić Haralda z kraju, po czym rozwiązał armię. Harald jednak wrócił z Danii na czele licznej armii i pokonał Magnusa. Obciął mu nogę, oślepił i wykastrował.
W 1135 roku władca Wenedów Raciobor wraz ze swym siostrzeńcem Dunimysłem napadł na Konungahella i zniszczył doszczętnie miasto, które już nigdy nie odzyskało dawnej świetności. Rok póżniej w Norwegii pojawił sie kolejny pretendent do tronu, Sigurd Zły Diakon, który zabił Haralda. Nie udało mu się jednak uzyskać pełni władzy, bowiem uważano go powszechnia za uzurpatora i bratobójcę. Za prawowitych spadkobiercóe uważano synów Haralda, Ingiego i Sigurda. Zły Diakon chcąc zdobyć pełnię władzy wypuścił Magnusa Ślepego z klasztoru i od tego czasu panowało w Norewgii czterech królów. Magnus udał się do wschodniej części kraju, gdzie cieszył się największym poparciem. Wkrtce jednak został pokonany przez Ingiego. Wtedy uciekł do Danii. Poszukał pomocy u króla Eryka II, ale jego ponowny najazd na Norewgię zakończył się kompletna klęską. 12 listopada 1139 roku wojska Złego Diakona i Magnusa zostały pokonane, a król Magnus zginął podczas bitwy. Sigurd Zły Diakon został pojmany i skazany na śmierć.