Bárðar saga Snæfellsáss powstała dość późno, prawdopodobnie w pierszej połowie XIV wieku. Dzieli się na dwie części: pierwsza opowiada o tytułowym Bardzie, druga - o jego synu Geście. Niewykluczone, że każda z tych części została napisana przez innego autora - taka teoria została wysnuta w XVIII wieku. Zachowała się w dwóch rękopisach (z XVI i XVII wieku), choć istnieje również manuskrypt z początku XIV wieku zawierający jej fragment.
Ciekawe, że saga czerpie garściami z Heimskringli oraz z Księgi osadnictwa. Jest przez to swego rodzaju hybrydą. Przypisuje nadnaturalne czy niemal boskie zdolności głównemu bohaterowi, co jest z pewnością znakomitym przyczynkiem do poznania wierzeń dawnych wikingów. Ciekawe jest również to, że w drugiej części jej bohater, Gest (imię znaczy tyle, co gość), pojawia się wszędzie w towarzystwie psa. Niewiele sag opisuje stosunek dawnych Normanów do zwierząt domowych, a tu mamy piękną przyjaźń i wielkie przyweiązanie.
Podobnie jak w wielu innych sagach i w tej mamy do czynienia z trudnym okresem konwersji na chrześcijaństwo.
bardar saga snaefellsass.pdf